andere kijk op auto rijden
Geplaatst: do jun 28, 2007 12:24 pm
een hele lap tekst, ik weet het, maar een leuk stukje (uitde volkskrant banen)
Het is duur, ongezond en milieuonvriendelijk. Toch weet slechts een enkeling weerstand te bieden aan de auto. ‘zonder rijbewijs voelde ik me soms net een kleuter.’
Het achteloos ronddraaien van een stevig, zwart stuur komt op mij over als het toppunt van volwassenheid. Of anders wel het opstarten van de motor met een rinkelende, autoritaire sleutelbos.
Autorijden: het lijkt wel alsof iedereen het kan, behalve ik. Ik kom er rond voor uit: ik heb geen rijbewijs. En zonder rijbewijs blijf ik een eeuwige outsider.
Ik heb twee kinderen, een eigen inkomen en een eigen woning. Maar een opgeschoten puber in een auto die ons met fiets en al de goot insnijdt, komt op mij gesettelder over.
De oorzaak van al dit leed: een ferme weerzin om het kunstje te leren. Ik weet namelijk dat onder het zitvlak van elke automobilist een nauwelijks te temmen monster huist. Eén fout en met een explosie van blik stort je wereld in elkaar.
Het schijnt dat het verschil tussen apen en mensen bij uitstek kan worden aangetoond met het rijden van een auto. Geen aap zou ook maar een moment overwegen om met honderd kilometer per uur nét niet op andere auto’s in te rijden, zoals op het fenomeen snelweg dag in dag uit gebeurt. Waarom doet de mens dat wel?
Wat ook niet meegeholpen heeft in de bevordering van mijn vertrouwen in de gemotoriseerde rijwielkunst is de manier waarop mijn vriend een paar jaar terug onze geleende auto wist te parkeren tegen een Ardeense rots.
Door het open zijraampje dat nu ineens bovenop zat, wurmden we het babystoeltje met onze krijsende dochter naar buiten, die eigenlijk alleen maar geschrokken was van ons hysterische gegil in de haarspeldbocht even daarvoor.
Toen we verder reden probeerde ik mijn sidderende chauffeur gerust te stellen met sussende woorden, die feitelijk nergens op sloegen, gezien mijn volstrekte onkunde op dat vlak.
Die onkunde is er, drie jaar na dato, eigenlijk nog steeds. De bus naar Sleeswijk-Buiten en de trein naar Rotterdam-oranjehaven hebben dan ook geen geheimen voor deze Zelfstandige Zonder Personeel.
Voor een werkafspraak van een uur begeef ik me blijmoedig een hele dag de ov-rimboe in, of het nu slecht voor mijn maandomzet is of niet. Ik schep er een bijna duivels genoegen in om als enige voetganger door een stoeploos industriegebied te dwalen voor een interview. Als een boeddhist lever ik me over aan vertragingen en slechte aansluitingen.
Troost is bovendien dat ik niet de enige blijk die ascetisch weet te leven. Werken zonder het roze papiertje: het klinkt misschien gek, maar het is best te volbrengen.
Van de mannen en vrouwen tussen de 25 en 44 jaar – u dus – heeft zo’n twintig procent géén rijbewijs. Maar hun aantal daalt.
Een auto staat tenslotte voor status, terwijl het openbaar vervoer omgeven is met een volstrekt gebrek aan glamour. In de commerciële sector word je bijkans weggehoond als je ervoor uit durft te komen geen rijbewijs te hebben – sterker nog, wie in een te weinig representatieve auto naar klanten reist, zal dat steevast in niet altijd even milde bewoordingen te horen krijgen.
Ondanks alle politieke goede voornemens is de populariteit van het openbaar vervoer dan ook aan het tanen. Zelfs de hardcore dissidenten slaan aan het twijfelen.
Het aantal mensen dat bewust de auto als vervoersmogelijkheid uitsluit, neemt af. Gek eigenlijk. Het milieu mag dankzij Al Gore weer in het brandpunt van de belangstelling staan, voor drukke forenzen is het nauwelijks een argument. Ok, de auto neemt een flinke hap uit je maandbudget, is levensgevaarlijk, ongezond, staat 23 uur per dag stil een parkeerplek in te nemen, en we krijgen het er collectief warm van, de meeste forenzen maken andere afwegingen, ingegeven door hun persoonlijke voorkeuren en hun wens overal snel te kunnen komen.
Wat mijzelf betreft: natuurlijk komt dat rijbewijs er nog wel eens. Als de rest van Nederland het kan, moet ik het ook kunnen. Ik heb er alleen nu steeds even geen tijd voor – te druk bezig met werken, om al die verloren tijd in de rimboe te compenseren.
Het is duur, ongezond en milieuonvriendelijk. Toch weet slechts een enkeling weerstand te bieden aan de auto. ‘zonder rijbewijs voelde ik me soms net een kleuter.’
Het achteloos ronddraaien van een stevig, zwart stuur komt op mij over als het toppunt van volwassenheid. Of anders wel het opstarten van de motor met een rinkelende, autoritaire sleutelbos.
Autorijden: het lijkt wel alsof iedereen het kan, behalve ik. Ik kom er rond voor uit: ik heb geen rijbewijs. En zonder rijbewijs blijf ik een eeuwige outsider.
Ik heb twee kinderen, een eigen inkomen en een eigen woning. Maar een opgeschoten puber in een auto die ons met fiets en al de goot insnijdt, komt op mij gesettelder over.
De oorzaak van al dit leed: een ferme weerzin om het kunstje te leren. Ik weet namelijk dat onder het zitvlak van elke automobilist een nauwelijks te temmen monster huist. Eén fout en met een explosie van blik stort je wereld in elkaar.
Het schijnt dat het verschil tussen apen en mensen bij uitstek kan worden aangetoond met het rijden van een auto. Geen aap zou ook maar een moment overwegen om met honderd kilometer per uur nét niet op andere auto’s in te rijden, zoals op het fenomeen snelweg dag in dag uit gebeurt. Waarom doet de mens dat wel?
Wat ook niet meegeholpen heeft in de bevordering van mijn vertrouwen in de gemotoriseerde rijwielkunst is de manier waarop mijn vriend een paar jaar terug onze geleende auto wist te parkeren tegen een Ardeense rots.
Door het open zijraampje dat nu ineens bovenop zat, wurmden we het babystoeltje met onze krijsende dochter naar buiten, die eigenlijk alleen maar geschrokken was van ons hysterische gegil in de haarspeldbocht even daarvoor.
Toen we verder reden probeerde ik mijn sidderende chauffeur gerust te stellen met sussende woorden, die feitelijk nergens op sloegen, gezien mijn volstrekte onkunde op dat vlak.
Die onkunde is er, drie jaar na dato, eigenlijk nog steeds. De bus naar Sleeswijk-Buiten en de trein naar Rotterdam-oranjehaven hebben dan ook geen geheimen voor deze Zelfstandige Zonder Personeel.
Voor een werkafspraak van een uur begeef ik me blijmoedig een hele dag de ov-rimboe in, of het nu slecht voor mijn maandomzet is of niet. Ik schep er een bijna duivels genoegen in om als enige voetganger door een stoeploos industriegebied te dwalen voor een interview. Als een boeddhist lever ik me over aan vertragingen en slechte aansluitingen.
Troost is bovendien dat ik niet de enige blijk die ascetisch weet te leven. Werken zonder het roze papiertje: het klinkt misschien gek, maar het is best te volbrengen.
Van de mannen en vrouwen tussen de 25 en 44 jaar – u dus – heeft zo’n twintig procent géén rijbewijs. Maar hun aantal daalt.
Een auto staat tenslotte voor status, terwijl het openbaar vervoer omgeven is met een volstrekt gebrek aan glamour. In de commerciële sector word je bijkans weggehoond als je ervoor uit durft te komen geen rijbewijs te hebben – sterker nog, wie in een te weinig representatieve auto naar klanten reist, zal dat steevast in niet altijd even milde bewoordingen te horen krijgen.
Ondanks alle politieke goede voornemens is de populariteit van het openbaar vervoer dan ook aan het tanen. Zelfs de hardcore dissidenten slaan aan het twijfelen.
Het aantal mensen dat bewust de auto als vervoersmogelijkheid uitsluit, neemt af. Gek eigenlijk. Het milieu mag dankzij Al Gore weer in het brandpunt van de belangstelling staan, voor drukke forenzen is het nauwelijks een argument. Ok, de auto neemt een flinke hap uit je maandbudget, is levensgevaarlijk, ongezond, staat 23 uur per dag stil een parkeerplek in te nemen, en we krijgen het er collectief warm van, de meeste forenzen maken andere afwegingen, ingegeven door hun persoonlijke voorkeuren en hun wens overal snel te kunnen komen.
Wat mijzelf betreft: natuurlijk komt dat rijbewijs er nog wel eens. Als de rest van Nederland het kan, moet ik het ook kunnen. Ik heb er alleen nu steeds even geen tijd voor – te druk bezig met werken, om al die verloren tijd in de rimboe te compenseren.