Vier van papier
Geplaatst: zo feb 21, 2016 8:40 pm
Poëzie is nou niet bepaald hetgeen waar de gemiddelde Havo-eindexamenleerling warm van wordt. Misschien maakte dat de opdracht nou juist zo interessant: het analyseren van een gedicht naar keuze en samen met één of twee klasgenoten de bevindingen presenteren. Het betreffende gedicht werd vijfentwintig keer afgedrukt en uitgedeeld aan de klas, zodat iedereen het op eigen tempo kon lezen tijdens de gepassioneerde uitleg over het gebruikte rijmschema.
In de praktijk ontstond natuurlijk elke les het volgende beeld: twee opgeschoten pubers die het eerste het beste resultaat van de Google-zoekopdracht 'Nederlands gedicht' staan op te dreunen, en vijfentwintig verveelde gezichten richting de afgedrukte gedichten, achteloos de velletjes bekrassend met hun balpen.
Tom en ik hadden beiden op verschillende momenten tijdens onze middelbare schooltijd een klas over moeten doen en nadat ik van school was gewisseld kwamen we bij elkaar in de klas terecht. We kenden elkaar toen nog niet, maar we konden goed met elkaar overweg. Beiden waren we sinds kort begonnen met rijlessen. Tom wilde een motor, ik een oldtimer. Een besteleend, om precies te zijn.
In het leerboek van Nederlands stonden enkele gedichten van Hans Dorrestijn. De bizarre onderwerpen van zijn gedichten deden ons al snel doen besluiten één van zijn werken te gebruiken voor de poëziebespreking. Het gedicht over de necrofiel ging ons wat ver, maar na wat doorzoeken bleek hij ook een ode te hebben geschreven aan een klassieker op wielen die ik op straat wel wist te herkennen, maar er verder nog niets van wist: de Renault 4. Een kleine rode, om precies te zijn. Meneer Dorrestijn had dit gedicht eigenlijk bedoeld als lied, maar gezien zijn zangkunsten had hij het beter bij de poëzie kunnen houden.
In zijn loflied vertelt hij over zijn vrouw, die de Vier had ingeruild voor een Mercedes-Benz en hoe hij haar dat nooit echt vergeven had.
Een velletje papier met een gedicht erop is ook maar saai, en sinds kort stond bij ons een printer die volautomatisch dubbelzijdig kon printen. Ik kwam op het idee om er een papieren bouwplaat van de Renault op te printen. Tom vond het een slecht idee, ik niet. Daarbij, hij had überhaupt geen printer, dus eigenlijk had hij niet zoveel te willen.
Natuurlijk luisterde niemand naar onze analyse van het gedicht, en dat was ook wel een beetje de insteek: we hielden beiden niet zo van spreken voor de klas. In plaats van krassende pennen was het nu echter het geluid van scharen en het doorgeven van de enkele Prittstiften die in de klas aanwezig waren, en na vijf minuten stond er hier en daar zowaar een papieren Viertje op tafel. Sommigen papierwit, schots en scheef, maar ook een aantal keurig netjes ingekleurd en langs een lineaal dichtgevouwen. De docent, een oud- en kaalgeworden hippie, had in zijn jonge jaren als zijn eerste auto een Renault 4 gekocht en was tot aan de bel blijven hangen in zijn melancholie. De klas liet hij lekker knippen en kleuren.
Ook de natuurkunde-, wiskunde- en Engelslokalen werden die dag versierd met Renaultjes van papier. Er zijn er in totaal misschien drie ongebouwd de prullenbak in gegaan en maanden later stonden ze er in een paar lokalen nog steeds. We hebben elkaar sinds de diploma-uitreiking nooit meer gesproken. Zeven jaar later zie ik op Facebook een foto van Tom op een motor. Hij heeft mijn Renault 4 vast ook gezien.
In de praktijk ontstond natuurlijk elke les het volgende beeld: twee opgeschoten pubers die het eerste het beste resultaat van de Google-zoekopdracht 'Nederlands gedicht' staan op te dreunen, en vijfentwintig verveelde gezichten richting de afgedrukte gedichten, achteloos de velletjes bekrassend met hun balpen.
Tom en ik hadden beiden op verschillende momenten tijdens onze middelbare schooltijd een klas over moeten doen en nadat ik van school was gewisseld kwamen we bij elkaar in de klas terecht. We kenden elkaar toen nog niet, maar we konden goed met elkaar overweg. Beiden waren we sinds kort begonnen met rijlessen. Tom wilde een motor, ik een oldtimer. Een besteleend, om precies te zijn.
In het leerboek van Nederlands stonden enkele gedichten van Hans Dorrestijn. De bizarre onderwerpen van zijn gedichten deden ons al snel doen besluiten één van zijn werken te gebruiken voor de poëziebespreking. Het gedicht over de necrofiel ging ons wat ver, maar na wat doorzoeken bleek hij ook een ode te hebben geschreven aan een klassieker op wielen die ik op straat wel wist te herkennen, maar er verder nog niets van wist: de Renault 4. Een kleine rode, om precies te zijn. Meneer Dorrestijn had dit gedicht eigenlijk bedoeld als lied, maar gezien zijn zangkunsten had hij het beter bij de poëzie kunnen houden.
In zijn loflied vertelt hij over zijn vrouw, die de Vier had ingeruild voor een Mercedes-Benz en hoe hij haar dat nooit echt vergeven had.
Een velletje papier met een gedicht erop is ook maar saai, en sinds kort stond bij ons een printer die volautomatisch dubbelzijdig kon printen. Ik kwam op het idee om er een papieren bouwplaat van de Renault op te printen. Tom vond het een slecht idee, ik niet. Daarbij, hij had überhaupt geen printer, dus eigenlijk had hij niet zoveel te willen.
Natuurlijk luisterde niemand naar onze analyse van het gedicht, en dat was ook wel een beetje de insteek: we hielden beiden niet zo van spreken voor de klas. In plaats van krassende pennen was het nu echter het geluid van scharen en het doorgeven van de enkele Prittstiften die in de klas aanwezig waren, en na vijf minuten stond er hier en daar zowaar een papieren Viertje op tafel. Sommigen papierwit, schots en scheef, maar ook een aantal keurig netjes ingekleurd en langs een lineaal dichtgevouwen. De docent, een oud- en kaalgeworden hippie, had in zijn jonge jaren als zijn eerste auto een Renault 4 gekocht en was tot aan de bel blijven hangen in zijn melancholie. De klas liet hij lekker knippen en kleuren.
Ook de natuurkunde-, wiskunde- en Engelslokalen werden die dag versierd met Renaultjes van papier. Er zijn er in totaal misschien drie ongebouwd de prullenbak in gegaan en maanden later stonden ze er in een paar lokalen nog steeds. We hebben elkaar sinds de diploma-uitreiking nooit meer gesproken. Zeven jaar later zie ik op Facebook een foto van Tom op een motor. Hij heeft mijn Renault 4 vast ook gezien.
Gewoon zoeken op 'Renault 4 paper' ofzo, het stelde niet zoveel voor.